Günde Rusya Ukrayna’yı işgal etti12 yaşındaki Anastasiya, evinin tepesindeki iki seyir füzesi tarafından uyandırıldı.

“Savaş uçakları gibiydiler” diye hatırladı.

Anastasia, Rusya’nın ülkesini 24 Şubat’ta işgal etmesinden bu yana Avustralya’ya sığınan binlerce Ukraynalı mülteciden biri.

Al Jazeera, Anastasia ve diğer iki Ukraynalı mülteci ile yaklaşık 15.000 kilometre (9.300 mil) uzaklıktaki bir ülkeye yaptığı tehlikeli yolculuk hakkında konuştu.

Bunlar onun hikayeleri.

Anastasya

Savaş patlak verdiğinde Anastasia, Ukrayna’nın başkenti Kiev yakınlarındaki küçük bir kasabada küçük kardeşi Kyrylo, annesi ve babasıyla birlikte yaşıyordu.

İlk birkaç gün ne yapacaklarını bilemediler, dedi. Sonunda, onları bodrumda gizli hava saldırıları sırasında binasının

“Sürekli bombalamalar ve grevler vardı, bu yüzden hiçbir yere gidemedik ve buzdolabında sadece birkaç gün yemek yedik. Altıncı günde yiyeceğimiz tükendi, “dedi Anastasiya, El Cezire’ye, ailesinin güvenliği için tam adını açıklamamasını istedi.

“Büyükannem biraz yemek yaptı ve bize çok uzaktan geldi. Çok tehlikeliydi.”

Bir haftadan biraz fazla bir süre sonra annesi, erkek kardeşi, büyükanne ve büyükbabası ve bir araba dolusu hayvanla birlikte köyünden ayrıldı. Kaçanların çoğu evcil hayvanlarını geride bırakmak zorunda kaldı.

İki kedi, bir köpek, iki kaplumbağa, bir kertenkele, iki ördek, iki fare ve bir baykuş yakaladık” dedi.

Bunun dışında sadece giydikleri kıyafetler vardı.

Hepsi arabaya, emniyet kemerleri olmadan, dizlerinin üzerine oturmuş, bagajda hayvanlar tıklım tıklımdı.

Anastasiia, “Hayatlarımız için korktuk … çünkü yolun çevresinde farklı yerler (kontrol noktaları) vardı ve insanlar vurularak öldürüldü … Cesetleri olan çok sayıda araba görebiliyordunuz,” dedi.

“Sadece şansa güvendik” dedi. “Birbirini takip eden birkaç araba vardı ve ilk araba vuruldu, ancak şans eseri kimse ölmedi, bu yüzden rotayı değiştirdik” dedi.

“Arabamız beyaz çizgilerle kaplıydı. [with writing] kim çocukları taşıyordu.

“Ama biz sürerken,” dedi, “yol kenarında beyaz çizgili ve çok kanlı benzer bir araba gördük.”

Yolculuk uzun ve travmatikti ama Anastasia Polonya’ya vardı. Oradan annesi ona Sidney’e iki bilet aldı ve burada aile tekrar bir araya gelene kadar iki aile arkadaşının onlara bakmasını sağladı.

Ne Kyrylo ne de Anastasiia, daha fazla zorluk yaratan COVID-19’a karşı aşılanmadı.

Havayolu, PCR testinin negatif olduğuna dair kanıtı olan ve Avustralya’ya uçmasına izin vereceğini umduğu Anastasia’ya fatura kesmeyi reddetti.

Havayolu, muafiyeti tanımadığını ve 12 yaşın üzerindeki aşılanmamış herhangi bir çocuğa aşılı bir yetişkinin eşlik etmesi gerektiğini, ancak Kyrylo ve Anastasiia’nın yalnız seyahat ettiğini söyledi.

Daha genç olduğu için Kyrylo’nun gemiye binmesine izin verildi.

Anastasiya, “Hoşçakal demek için zamanımız olmadı,” dedi.

Haftalar sonra, bir mülteci kampında ve aile dostlarıyla geçirdiği bir dönemin ardından, Anastasiia’nın nihayet uçağa binmesine izin verildi ve şimdi Sidney’de erkek kardeşiyle birlikte.

Ailesi, ülkesi için savaşarak Ukrayna’ya dönerken, o ve erkek kardeşi Avustralya’daki hayata anlam vermeye çalışıyor.

Antonina

23 Şubat saat 23:00’te Antonina en iyi arkadaşıyla bir Google Meet görüşmesindeydi.

Doğudaki Kharkiv şehrinin yerlisi, “Hiçbir şey olmayacağına dair tam anlamıyla şaka yapıyorduk” dedi. “Ayrıca, tüm önemli belgeler, giysiler, yiyecekler vb. ile kaygı sırt çantalarımızı paketlemediğimiz konusunda şaka yapıyorduk.”

Ertesi gün erkenden, büyük bir gürültüyle uyandı.

Kalbim çok hızlı atıyordu, dedi.

Antonina ve partneri Ilya, metroya binerek anne ve kız kardeşine gittiler ve onlara bakmaları için kedilerini verdiler.

“İyiydi. Ayrıca, çalışmaya devam ettiler. Ablam sırf çalıştığı mağazadan bazı ürünleri bağışlamak için kelimenin tam anlamıyla bombalandı” dedi.

İşgalden önceki günlerde İlya’nın bölüğü, personelinin tahliyesi için hazırlık yapmaya çalışıyordu, ancak savaş beklenenden daha geç geldi ve detaylar bitmedi.

Antonina ve Ilya’nın beklediği otobüsler müsait değildi.

“Birdenbire ortağımın arkadaşlarından biri batıya giden bir tren için çok bileti olduğunu söyledi. [of Ukraine] bir saat içinde … bu bir tesadüf, çünkü planlamışlar … bir ekip çalışması [event]dedi Antonina. “Yani… sahte isimlerle trene binmeye çalıştık… ve bize izin verdiler.”

Ülkenin güneybatısındaki küçük bir kayak köyü olan Drahobrat’a trenle gittiler.

“Sürekli duruyor, ışıkları kapatıyor, bekliyorduk” dedi. “… Çok stresliydik aman allahım ne yapacağımızı bilemedik.”

Oradan çift Lviv’e gitti. Orada veda etmek zorunda kaldı.

“Bundan sonra tek başıma kaldım” dedi. “… Polonya’ya vize almak ve oradan Avustralya’ya bilet almak için gitmem gerekiyordu.”

Ukrayna yasalarına göre, birkaç istisna dışında, 18 ila 60 yaş arasındaki tüm erkekler zorunlu askere alma ile karşı karşıya ve Ilya kalıp savaşmak zorunda kaldı.

“O kadar korktum ve hayal kırıklığına uğradım ki neler olduğunu anlamadım. Birkaç gün içinde döneceğimi düşündüm” dedi.

Antonina, iki arkadaşıyla birlikte Lviv’den otobüsle sınırı geçti.

“Sınırı geçmemiz yaklaşık 30 saatimizi aldı. Otobüsümüz 40 sıra oldu’ dedi. [were] koordinasyon ve gıda ile yardım. İnsanlar yoğun soğuktan ölmemek için özel şömineler yaptılar.

“Kar yağıyordu [the] sıcaklık yaklaşık -5C (23 derece Fahrenheit) idi. Battaniyeli, havlulu anne ve çocuk kalabalığı (binlerce) bir arada. Biz sormadan önce yedi saattir orada durduklarını söylediler.”

Antonina sonunda Krakow’un yolunu ve bir arkadaşının arkadaşının evini buldu.

Savaştan önce Antonina, yüksek lisans yapmak için İsviçre’ye gitmeyi planladı, ancak mali ve vize sorunları oraya gitmesini engelledi. Bir hevesle, Avustralya’nın Darwin kentindeki Charles Darwin Üniversitesi’ne burs başvurusunda bulunmaya karar verdi.

“Sadece o zaman dikkatimize geldi [to] tam bir talimat listesi ile. Talimatları takip eder etmez beni kabul etmeye hazırdılar” dedi.

Polonya’dan Dubai’ye, Brisbane’e ve nihayet Krakow’dan ayrıldıktan üç gün sonra Darwin’e uçtu.

Kurs düşündüğü gibi değildi, bu yüzden Antonina çalışmak için Sidney’e taşınmaya karar verdi. Yerleşmek ve partnerinin ona katılmasını istiyor.

“Ben [a] ile veri bilimcisi [a] büyük veri arka planı” dedi. [to continue] kariyerim olarak [a] veri bilimcisi veya veri analisti “.

olezya

Olesia, Moldova sınırlarının kapatılabileceğini öğrendiğinde, beş yaşındaki kızı ve 16 yaşındaki üvey oğluyla Ukrayna’dan ayrılmaya karar verdi.

34 yaşındaki “Moldova’da zaten çok fazla Ukraynalı mülteci olduğuna dair birçok söylenti vardı” dedi ve “Moldova’nın sınırı kapatabileceği söylendi. [leave] şimdi, o zaman tuzağa düşeriz.”

Aile Kievli.

“Her şey 24 Şubat’ta sabah 5’te başladı. İki patlamayla uyandık ve sonra kocam bana savaşın başladığını söyledi.”

Olesia’nın kocası zaten bir acil durum çantası yapmıştı ve o günün ilerleyen saatlerinde cephe hattına katılmak için ayrıldı.

“Korktum ve incindim. Ama dürüst olmak gerekirse, şimdi çok daha kötü çünkü o zaman üç ya da beş gün içinde biteceğini düşündüm ve yakında görüşürüz” dedi. [been] 59 gün oldu, bu yüzden şimdi daha çok acıyor.”

“21. yüzyılda savaşın böyle patlak vermesinin gerçek olacağını kimse düşünmedi.”

İlk başta, sirenler çaldığında herkesin yeraltı otoparkına koştuğunu söyledi.

“Sonra, savaş başladıktan beş gün sonra, artık yapamayacağımı hissettim” dedi. “Bu çok üzücü: Geceleri ve günün herhangi bir saatinde tüm sirenlerin çaldığı ekranlardan gelen kötü haberlerin miktarı.”

Oğlunu ve üvey oğlunu alıp annesinin evine gitmeye karar verdi; şehri başkentten daha güvenli görünüyordu.

“Zor kısım… oğlumla arabaya binmekti.[ren] çünkü o zaman korkutucuydu” dedi.

“Biz sürerken, bazı yollar zaten mayınlıydı, bu yüzden hangi yolların daha güvenli olduğunu bulmamız gerekiyordu,” dedi ve bölge savunmasının arkadaşlarından bir rota çizmelerine yardımcı olmalarını istediklerini de sözlerine ekledi. güvenli.

“uçaklar [were] üzerimizde dönüyordu… bu yüzden gerçekten başarıp başaramayacağımızı bilmiyordum.”

İlk başta kendini çok daha güvende hissettiğini söyledi, ama bu uzun sürmedi. Olesia, köyün adını paylaşmamayı tercih etti.

“Arkadaşlarımdan… hikayeler duymaya başladım,” dedi, “… işte o zaman güvensiz hissetmeye başladım… uyanıp uyanmayacağınızı bilmiyorsunuz, uyanıp uyanmayacağını bilmiyorsunuz. sana da oluyor.”

Ülkeyi terk etmeye karar verdi. Avustralya’daki baldızı, Romanya’dan bir arkadaşından Olesia ve çocuklarına yardım etmesini istedi.

“Şimdilik plan, çocukların hayatlarına bir tür normallik getirmek… böylece iki çocuk okula gidebilir, bazı aktiviteler yapabilir, arkadaş edinebilir” dedi. “Benim için bir iş bulmak istiyorum, böylece bir iş bulabilirim … ve belki savaş bittiğinde herkes eve döner.

“Ukrayna’da harika bir hayatımız vardı ve asla ayrılmayı planlamamıştık, orada mutluyduk ve şimdi her şey geçti… Eve gidip ne yapabileceğimizi bilmiyoruz.

Milyonlarca insan evini, eşyasını, sahip olduğu her şeyi kaybetti.

Artık Sidney’de güvende olan Olesia, dünyanın Ukrayna’da neler olduğu hakkında konuşmayı bırakmaması gerektiğini söylüyor.

“Lütfen yayalım… Bunu konuşmamız gerek. Yardıma ihtiyacımız olduğu için her yeri aramamız gerekiyor.”